hanggang kailan??

August 31, 2008

mula sa isang karanasan ng isang kaibigan naisipan kong sumulat ng pangalawa kong entry sa blog na ito.. sa wakas, nagkaroon na ulit ako ng time para gumawa. tagal ko rin hinintay to.

tulad nga ng sinabi ko kanina mula ito sa karanasan ng isang kaibigan, gusto ko lang ulit iparealize sa ibang tao kung ano ang kahalagahan ng concept na "TIME".

hindi ko ikkwento sa inyo kung ano nangyari sa kaibigan ko pero ang gusto ko lang ipoint sa blog ko na to, e hanggang kailan mo hihintayin ang pagkakataon para mangyari ang isang bagay kung hindi ka gagawa ng paraan para mangyari ang gusto mo. isa itong tanong na naisip ko kanina lang. talaga bang dapat mong hintayin ang pagkakataon?? o talaga bang may concept ng pagkakataon??

paano ba nagkakaroon ng pagkakataon?? chances? ang hirap sagutin. kahit ako hindi ko maisip ang sagot. marami siguro mag-iisip na right TIME ang makakasagot dyan. e tanong ko lang ulit paano mo ba malalaman kung kailan ang right timing db??

sa palagay ko kasi, hindi talaga nalalaman ang lahat ng ganyang bagay.. lalo na ang right timing.

kaya dapat habang maaga pa, lahat ng pwede mong gawin para sa araw na ito gawin mo na. wag ng ipagpaliban pa.. kasi bawat oras, minuto at segundo ay mahalaga sa buhay ng tao.

we must take all the opportunity we have para magawa ang gusto natin lalo na pagdating sa usapang love. ok, I'm not the right person to discuss all the things about love. yung mga nakakakilala lang sakin ang nakakaalam kung bakit. anyway, sa topic na to saan pumapasok ang time and chances? sa paghihintay kung kelan mo sa sabihin ang nararamdaman mo.. hahayaan mo nalang bang hintayin ng hintayin ang pagkakataon para lang masabi nafifeel mo. wala akong gustong patamaan pero sana maisip ng iba na maraming tao ang naghihintay para sabihan sila na gusto sila. o pamansin sila.

isa pang point, hindi mo malalaman ang status ng isang bagay kung hindi ka magtatanong. at wala kang lakas ng loob para magtanong o magsabi ng nararamdaman mo.. dba?

sana sa lahat ng mga nakakagets sa mga sinabi ko, marealize niyo sana ang mga bagay na ito. tama lang siguro ang maghintay at wag maging padalos dalos pero kung sobrang tagal na at wala pa rin nangyayari tama pa bang paghintayin ang sarili?

gusto ko lang iclear na hindi ako galit sa mga torpe pero gusto ko lang talaga marealize niyo na walang patutunguhan kung itatago niyo nalang nararamdaman niyo. pwera nalang kung gusto niyong maunahan kayo ng iba.

at ang last wordS na masasabi ko lang sa inyo... MAKE THE MOST OUT OF THE TIME GIVEN TO YOU... YOU WILL NEVER KNOW WHEN WILL THIS END.

Wanted!

August 22, 2008

Sabi nila walang panalo sa giyera. Pero kung ako ang masusunod, gusto ko sanang magdeklara na ng all-out war laban sa mga MILF. Short-term pain pero long-term gain.

Ang hirap din naman kasi nilang intindihin. Gusto nilang sila ang masunod. Pero hindi yun tama. Kung tutuusin ay wala silang karapatang magdemand dahil wala naman talaga sila sa lugar. Hindi sila bahagi ng Hukbong Sandatahan pero armado sila ng matataas na kalibre ng armas. Terorista. Kinukuha nila ang gusto nila sa pamamagitan ng dahas.

Kamakailan lang, sumalakay ng walang awa yung isang faction ng kanilang grupo sa North Cotabato. Ngayon, tinutugis na ng militar yung grupo ni Kumander Bravo at Umbra Kato na siyang sinasabing nanalakay. Sabi ng pamunuan ng MILF, walang basbas nila yung ginawa sa North Cotabato pero ayaw naman nilang isuko yung mga may kasalanan.

Ngayon, pansamantalang nahinto ang negosasyon para sa MOA (memorandum of agreement). Tapos gusto na ring idagdag ng gobyerno ang disarmament bilang bahagi ng kasunduan. Di naman pabor ang MILF sa nais ng gobyerno. Ako sa tingin ko, talagang dapat na maisama ang pagdisarma kung magkakaroon man ng kasunduan sa pagitan ng mga rebelde at ng gobyerno. Kasi kahit na may ceasefire o anumang kasunduan para sa kapayapaan, mananatili pa rin silang threat sa national security hangga't may pinanghahawakan silang mga armas. Kung pwede nga lang eh buwagin na lang ng todo yung grupo.

Habang tumatagal, lalong lumalabo yung tyansa na magkakaroon ng kasunduan sa pagitan ng dalawang panig. ALL-OUT WAR na lang talaga siguro. Sa bagay, nasasabi ko lang naman ito dahil di ako nakatira roon sa Mindanao. Hindi ako kasama dun sa mahigit isandaang libong pamilya na apektado ng bakbakan. Hindi ako kasama sa kanila na palipat-lipat ng tinutuluyan para lang muling masikatan ng araw kinabukasan. Sana talaga ay maayos na ang lahat ng ito. Sana nga ay maghari na ang kapayapaan na wala ng papatak pang dugo.

911

August 20, 2008

Phone rings. Family friend. She asked me to go to her parents' apartment and check on her mom. Her dad told her that her mom fell off her bed. I obeyed. I came down and went to the next building where her parents' apartment is. Our friend's dad opened the door. Their apartment is on the third floor.

Apartment door opens. I asked him what happened. He said that he just suddenly heard a loud noise from his wife's room then saw her lying on the floor. He added that his wife was about to stand up when she fell. She looked hurt, sitting on her bed. She said that she couldn't stand or even move her right leg. Phone rings. It's their daughter again. I informed her of her mom's condition. She said that she's gonna call for ambulance. I went downstairs to wait.

Sirens wailing. Fire truck. Three men came down and asked me if we were the ones who called for ambulance. I said yes. They asked me what happened. I told them that the old woman fell off her bed and couldn't move her right leg.

Upstairs. The old woman could speak no English. She could even hardly speak our own. The firemen wanted to get answers directly from her. I did my best to do the translation. She was responding except for some which she didn't quite understand. She seemed to be afraid. The medic finally arrived. Only the three of us were left in the room.

Outside the room. The firemen and other medics were talking to our family friend over the phone. They were trying to get information about the medical history of their patient. Diabetes. Stroke. (I'm not sure if there's something else.) Our friend said that she was on her way. She said she was going to meet them at the hospital.

Inside the room. I was still translating. The medic asked her to touch the part of her leg that hurts. She touched her knee. Then he asked her if she wanted to go to the hospital. Our friend's mom didn't know. The medic said that she might had torn a ligament or a meniscus. The medic took out his penlight and checked her eyes. He then checked her blood pressure, sugar level and her lungs. Everything seemed to be fine. The medic then said that she really needs to be brought to the hospital to have her knee checked. The old woman nodded. She still seemed to be afraid. The medic asked me to try to calm her down. I softly told the old woman that she doesn't have to be afraid and that they were just trying to help her.

A chair is being brought in. The firemen carefully lifted the old woman and made her sit on the chair. Seat belts lock. They brought her downstairs. Outside, they put her on a stretcher then into the ambulance. I was just watching... Closely watching, waiting for my first 911 experience to end.

I went back home and it took me some time to recover. It was just that I was still shaking a bit then and was worried. Deep breath. Back to normal.

She's still in the hospital right now. They've said that she has a broken hip. She's scheduled for an operation so she needs to stay in the hospital for a while. Hope she gets well soon.

Basta ako (sana) pag yung mga magulang ko na yung tumanda, gusto ko nandoon ako lagi para sa kanila. Ayoko silang mapabayaan. Naging mabuti rin naman silang mga magulang. Responsible provider ang tatay ko tapos nanay ko maasikaso naman siyang maybahay. Yung bilang ng taon na iintindihin at aalagaan ko sila ay kaunti lamang kung ikukumpara sa tagal ng kanilang paggabay sa akin. Tama lamang siguro na suklian ko lahat ng oras at pagmamahal nila sa akin. Tapos pag sila naman yung na-911 (pero sana huwag naman), gusto ko nandoon din ako. Gusto ko magawa ko rin nun yung lahat ng aking makakaya para lang matulungan sila. Sana ganun din yung gusto mo. Sana.

Math Tutor

August 15, 2008

Kung tulad ka ng marami na nahihirapan sa math, heto na ang website na kailangan mo.
Ipinakikilala: Mathway.com

Nakakamangha talaga yung site na 'to. Mula basic math hanggang calculus, kaya niya. Ang galing talaga dahil kahit integration by partial fractions at yung mga convergence tests para sa mga infinite sequences and series pwede. Ngayon pa lang ako nakakita ng ganito kagaling na math site. Dati kasi, ang alam ko lang na pinakamadali and free na lugar sa web na maaaring mapagtanungan tungkol sa math eh Y! Answers. Kailangan mo nga lang dun maghintay sa mga users na sumagot. Pero ok din yun.

Dito naman sa Mathway.com, kailangan mo lang pag-aralan yung syntax ng paglalagay ng equation. And di naman siya mahirap. Pagkatapos nun ay ang pinaka-AYOS! na feature ng site: step-by-step na solution bago ang final answer. Di ba ang galing?

Basta. Check niyo na lang siya pero huwag naman sana kayong umasa na lahat-lahat ay masasagot niya. And huwag niyo sana siyang abusuhin. Treat niyo lang siya bilang isang guide at hindi direktang tagasagot ng mga homeworks niyo. Mas ok pa rin kung kayo muna ang mag-try sa problem. Di naman kasi talaga mahirap ang math. Kailangan niyo lang intindihin ng mabuti tapos haluan lang ng sipag. Sanayan lang.

TV Addicts

August 10, 2008

Alam niyo ba na tayo ang pangalawa sa may pinakamaraming oras na nilalaan sa panonood ng tv? 21 hours per week. Tanging Thailand lamang ang may mas marami, 22.4 oras kada linggo. Kaya naman sana ay ayus-ayusin yung mga programa natin sa telebisyon. Yung tipong sana sa panonood natin ng tv eh may mapupulot tayong mga aral at kaalaman o kaya naman maeentertain talaga tayo ng husto.

Pero hindi ganun yung nangyayari eh. Dalawang bagay ang naiisip kong pinaka-dahilan kung bakit bumababa yung quality ng mga programa: commercials and sensuality.

Commercials kasi ang dami ng time na kinoconsume nila. Halos kalahati ng timeslot ng isang programa eh commercials. Nababawasan na yung time para sa mismong palabas. At dahil umiikli yung palabas, di na siya masyadong nalalagyan ng palaman. Laging mabababaw ang mga stories. Tapos pinupuyat pa nila tayo. Ang li-late ng matapos. Yun tuloy wala ng masyadong nakakapanood nung mga informative na documentaries. Yung mga isinisiwalat na kung anu-anong mga bagay sa mga dokyus parang gusto na lang talagang itago sa dilim at nang walang makaalam. Ang mas ayaw ko pa eh sa mismong palabas eh present pa rin yung mga ads. Nakakadistract. Yung set ng Wowowee parang tindahan ng mga kung anu-anong supplements. Tapos sa Dyesebel, bahagi na ng story ang Sunsilk. Alam ko na mahalaga ang mga advertisements para mapagpatuloy yung mga programa pero huwag naman sanang halos kalahati ng timeslot ng mga programa eh ilaan para sa mga commercials. Please naman.

Tapos tungkol doon sa sensuality, hindi ko magets kung bakit halos lahat ng programa ngayon eh may pa-sexy na atake. Parang halos lahat desperado na maka-attract ng manonood. Natatandaan ko yung sa Marimar nung gabing magpapaalam si Sergio kay Bella, isang episode yung kanilang bed scene. Yun namang Lobo, nagka-fashion show sa story kung saan nag-bikini si Lyka pero wala naman talagang naitulong yung part na yun sa story. Tapos dagdag mo pa yung mga dancers sa mga variety shows, laging naka-sexy outfit. Alam ko na sa mga sinasabi ko eh I sound conservative pero di naman kasi talaga tama. Kahit di naman kailangan eh ginagawa pa rin nilang sexy para lang makaakit ng manonood. Di nila inaalala na ang daming mga batang nanonood ng pinapalabas nilang mga very graphic na intimate scenes. Actually kahit mga violent scenes, very graphic na rin. And lahat ng yun ay di naman talaga ganun kaimportante. Kahit disente ang dating ng isang palabas, kung ok naman yung acting at yung iba pang elements eh siguradong papatok. Kaya ako sa mga palabas ngayon sa tv eh talagang pinupuri ko yung Ako si Kim Sam Soon (maliban lang sa madalang na paglabas ni Maureen Larrazabal) at My Girl dahil talagang nagpoprovide sila ng tunay na entertainment na hindi nangangailangan ng sexy scenes. Sa mga dati naman na recent pa rin kahit papaano, humanga talaga ako sa Impostora and Maria Flordeluna. Yung mga yun kasi talagang idinaan sa acting na super effective.

Sana nga maayos ang programming sa tv. Ako kasi hindi lang 21 oras kada linggo kung manood. Sobrang higit pa run. Kaya sana nga maging mas makabuluhan pa yung panonood ko ng tv. (Isa po pala talaga akong proud Kapuso pero para sa entry na ito eh sinubukan kong maging unbiased. Kung may napansin man kayo na di sinasadyang pagkiling sa isang panig, kayo na lamang po ang bahalang magpasensiya.)

"Holding ON"

In a situation where an individual needs to choose between holding on and letting go, it's more likely that he will decide to let go than to fight for what he wants. It is always conventional to do things that you know won't hurt you.
Nakakatawa mang isipin, we are afraid of taking risks sa mga bagay na alam nating masasaktan lamang tayo. Hindi pa man sinusubukan, gusto ng mag let go.
Paano mo malalaman ang magiging outcome ng isang bagay kung hindi mo man lang susubukan na maghintay at ipaglaban ito. Kung matotorpe ka lang sa isang sulok, it seems hindi yun letting go, pero sign ng pagiging duwag. Mahirap mag-assume hanggat walang nangyayari. Why not hold on and wait. Pero walang magagawa ang paghihintay kung wala ka rin namang gagawin. Malay mo, sa paghold on mo... magiging posible ang inakala mong hindi mangyayari.
Totoo ngang wala sa atin ang kontrol kung ano mangyayari sa buhay natin, pero nasa sa atin pa rin ang kakayahan para kahit papano magawa nating maabot ang pinapangarap natin.
It doesn't really matter on how you let go, it's about how you hold on.
Pero every action, may katumbas na consequence. You must be ready kung ano man ang kalalabasan ng magiging decision mo.


Once you've already let go, have the courage that you might never have that person again,
because goodbyes are not created for nothing...
It really ends something.

The Art of Letting Go

August 3, 2008

Will you hold on or will you let go?

There are times in our lives when we need to make such decision. It's really a hard one but we just can't choose both. We can't because we're not allowed to. And even if we were allowed, choosing both would only be futile. Futile because we'd only end up nowhere. So now if you ask me which is really the better option, I should say that it's letting go.

The thing is nobody has full control over his life. Yes, you may be the one who decides for yourself. But you are not the one who decides for other people around you who also affect your life. So when you're stuck in a situation where you are to face such dilemma, choosing to hold on won't do you much good.

If you are to hold on, you're hoping that things will go the way you want them to. But what if, which is more likely than not, they won't? If that happens, then your life would only be worse. Besides, if you continue holding onto something, then it's going to be harder for you to live away from the past. And living in your past is not much different from not living at all. You see things very differently. You always try to compare things with what happened before. And what happened before won't ever be the same as now. Holding on would only make you forget how to appreciate the present, how to appreciate life.

As I said earlier, nobody has full control over his life. So why then do you need to let go? Because it's the only way for life to continue. If you let go, then you let life flow on its own. If you let go, you risk less while knowing that there's a sure reward at the end. A sure reward. It's because whatever the outcome will be, either good or bad, you wouldn't have to start over. You'd only see things that happened as learning experiences. Unlike when you hold on and fail, you'll need time to recover before starting over. Also, if you let go, you won't find it hard to see beauty in your life. You won't be having a hard time dealing with your present. Peace of mind. That is what you'll find.

Though you need to learn it first. Letting go is one of the hardest things in life. It requires a lot of preparation before you can pull it off. There's just no turning back. But let me stress for the last time, letting go is a sacrifice that surely knows how to pay off.